„Wyszłam z autyzmu dzięki sztuce” – tak Dominika określa swój stan/siebie/swoje życie. I tak chciałaby zatytułować retrospektywną wystawę, która dotyczy lat 1990-2013 jej twórczości. Ostatnie obrazy powstały właśnie w 2013 roku, kiedy malarka ogłosiła, że "wyszła z autyzmu". Ostatnim dziełem były obrazy trzydziestu Świątków do sztuki Teatroterapii "Spowiedź w drewnie" – malowane farbami akrylowymi, pastelami i farbami olejnymi.

Jej życiorys jest  interesujący z powodu autyzmu, który zdiagnozowano u Dominiki we wczesnym okresie szkolnym – była pierwszym dzieckiem, którym zainteresowali się i naukowcy UMCS jak i znani ludzie ze świata sztuki (np. Wiktor Zin). Wiele lat nie mówiła, a z otoczeniem porozumiewała się rysunkami. "Spisywała" w linijkach setek zeszytów ciągi obrazkowe – małe i szczegółowe rysuneczki, opowiadające o ludziach/dzieciach/zdarzeniach/dramatach wokół czy rzadkich i radosnych spotkaniach np. w teatrzyku szkolnym, w ZOO lub na ulicy (zeszyty to element wystawy).

Malowała/rysowała/"pisała" szybko i dużo, a jej narracja była zrozumiała dla otoczenia, co budziło i podziw, i ciekawość jej umiejętności. Przez jeden rok, w ramach eksperymentu prowadzonego przez Marię P. Budzyńską studiowała na Wydziale Artystycznym UMCS grafikę. Porzuciła jednak te zajęcia, bo przewyższała studentów niebywałym talentem i... nudziła się bardzo. Zagrała w spektaklu Teatroterapii "Dell'arte dla..." – siebie, czyli malarkę. Na scenie, w ciągu godzinnego przedstawienia potrafiła namalować i dwadzieścia portretów publiczności czy kolejnych scen teatralnych. Matka Anna grająca jej giermka, sprzedawała – zgodnie ze scenariuszem spektaklu – piękne pastele, które publiczność rozchwytywała z dużym aplauzem. Dominika Mendel dała asumpt do powstania w Centrum Kultury w Lublinie Galerii Art Brut – nazywana jest "matką chrzestną" tejże galerii, prowadzonej przez Fundację Teatroterapia Lubelska.