Ewa Rumińska

Ewa Rumińska to artystka młodego pokolenia, debiutująca swoją wystawą rysunku ,,Komiks – 0” w lubelskiej Galerii Art Brut. Choć po raz pierwszy publicznie pokazuje swoje prace, to Jej zainteresowania linearnością oraz światłem i cieniem nastąpiły już bardzo wcześnie. Prezentowane prace stanowią swoisty dziennik, zapiski na luźnych, zeszytowych, czystych kartkach papieru. W swym rysunkowym sztambuchu notuje życie codzienne swoje, bliskich, spostrzeżenia. Pojawiają się postaci najczęściej osadzone w miękkim fotelu lub śpiące, zwierzęta, portrety, martwe natury. Nie brakuje też świata fantastycznego, karykaturalnego, zdeformowanego pełnego symboli, niedopowiedzeń i metafor. Ewa Rumińska swój zeszyt tworzy w technice linearnych szkiców wykonanych cienkopisem, te najczęściej cechuje prostota formy i oszczędność myśli, dominuje płynna geometria. Nasuwa się sugestia nieskończoności tematu, z przewagą kompozycji otwartej. Czasami pojawia się detal, szczegół, który wprowadza odbiorcę w jakąś krótką historię z życia artystki trochę odrealnioną.

Duża część prac to także, wykonana na niewielkich rozmiarach białej kartki, zgrabnie skreślone szkice ołówkiem. Dojrzalsze. W tych pracach dominuje wcale nieuproszczony światłocień, pięknie ukazujący bryłę postaci siedzącej na krześle, fotelu lub śpiącą w puszystej pościeli. To samo dotyczy portretów, postaci w kadrze ,,trzy czwarte”, cechuje je pięknie wydobyte światło, twarz ma tzw, charakter a proporcje choć niekoniecznie naturalne dają znać o dużym wyczuciu kunsztu rysunkowego. Martwe natury, zazwyczaj butelki budzą podziw nad idealnymi proporcjami i posługiwaniem się miękkim narzędziem.

Prace mają różnorodny charakter. Nierówność warsztatowa świadczy być może o nastrojach emocjonalnych artystki lub o rozwoju plastycznym w zależności od intensywności w prowadzeniu dziennika. Ciekawą, bardzo charakterystyczną wartą uwagi cechą Jej szkiców jest dodawanie do rysunków krótkich komentarzy, dopisków, nieraz zabawnych, nieraz mających charakter osobisty, czasami jakby wyjęty z bajek dla dzieci, zdarza się też, że są to transkrypcja znanych przysłów, powiedzeń, sentencji np.: ,,Nagle, jego oczom ukazała się Afryka, a na głowie zamiast kaktusa wyrósł mu wielki znak zapytania z dzikiej róży”, ,,Bądź miły i grzeczny dla wszystkich serdeczny a zawsze i wszędzie dobrze ci będzie”, ,,Dzban, który się nigdy nie przepełni” oraz bardzo wymowna parafraza kartezjańskiego Cogito ergo sum ,,Myślę, więc jestem sam”. Ewa Rumińska to bardzo ciekawa artystka, o której można powiedzieć, dobrze zapowiadająca się. Mówią o tym i o Niej zapis Jej myśli z notatek rysunkowych. Wykazuje w nich duże predyspozycje plastyczne, bo gdzie jak nie w rysunku, w studium postaci czy martwych naturach widać lepiej warsztat plastyczny. Ewa Rumińska daje nam znać, sądząc po dużej liczbie prac, że ten diariusz jest formą otwartą, zarazem trochę tajemniczą, w której z dnia na dzień przybywa stron i pomysłów.

Nie wiemy dlaczego nazwała swój dziennik - komiksem? Czy tak traktuje swoje życie? Czy temat i forma przypominają artystce nieskomplikowaną, prostą w odczytaniu kreskówkę? Może to Jej marzenie o byciu przystępniejszą dla otoczenia... Na pewno prace Agnieszki Uznańskiej pozostawiają nam niedosyt i chęć do poznania lepiej autorki i Jej ciekawej, niebanalnej twórczości.