Jest absolwentką Zawodowej Szkoły Specjalnej w Lublinie. Ukończyła Studium Wiedzy o Sztuce Politechniki Krakowskiej pod kierunkiem prof. Wiktora Zina.
Twórczość Dominiki to dla niej znakomita forma przekazu swoich myśli i odczuć. To przekaz stanu psychicznego. Rysunek jest pasją Jej życia, ale coraz częściej zaniechuje ten rodzaj twórczości na rzecz teatru i kreowanych tam wyrazistych ról granych w spektaklach Teatru Ludzi Niepełnosprawnych przy Fundacji Teatroterapia Lubelska. Poprzez nowe wyzwania w teatrze przełamuje bariery i obawy, łączy się z otaczającą rzeczywistością. Cieszy się, gdy jest podziwiana. To bardzo łączy ją też z ludźmi. Artystka twierdzi, że dzięki sztuce wyszła z autyzmu. Nadal maluje ale robi to na wyraźne zamówienie lub wyznaczone zadanie, np. konkurs lub plener malarski.
Każdy Jej obraz to próba odpowiedzi na pytania nurtujące ludzi teatru od początku jego istnienia. Każdy Jej obraz to zgłębienie filozofii życia, pojęć dobra i zła, sensu życia człowieka, jego inności i zmienności, potrzeby noszenia, nakładania i zdejmowania maski.
Wielkości i wielorakości Jej obrazów, obrazeczków, szkiców, rysuneczków tworzonych różnorodnymi narzędziami( jest tu ołówek/długopis/flamaster/ sucha pastela/kredki) świadczy o tej niezaspokojonej potrzebie zadawania pytań, która towarzyszy przecież każdemu artyście.
Z ludzkiego punktu widzenia – widzi gorzej światła, cienie,
a może i kolory, ponieważ ma dużą wadę wzroku- ale równocześnie widzi to czego nie dostrzegają inni.
Anioł
„Anioł” z 2006 roku – duży obraz w pionie wielkości 100 cm x 70 cm. Malowany suchą pastelą. Od dołu 2/3 zajmuje anioł w sukni z przenikających się kolorów ugru/bordo i drobnych kreseczek cieniujących kolorem niebieskim. 2/3 od góry zajmują białe skrzydła wywodzące się zza pleców anioła, tak że głowa jest pomiędzy górną częścią tych białych przezroczystych skrzydeł. Nad głową – wysoko znajduje się aureola-elipsowate kółko w kolorze niebiesko białym. Anioł to kobieta z bujnymi, długimi jasnymi włosami do pasa, w sukni z szerokimi rękawami i rękami uniesionymi na wysokość ramion, z cienka talią i piersiami zaznaczonymi jak dwie bułeczki oraz sukni w kształcie szerokiego klosza, który sprawia wrażenie jakby Anioł tańczył. Twarz kobiety z lekkimi rysami – niezbyt wyraźnymi. W obrazie jest dużo ruchu i światła, które artystka uzyskała malując ten obraz cieniując od lewej granatem przenikający się z zielenią do prawej, a niebieski przenikający się z bielą. Dół obrazu w kolorze jaśniejszym niż kolor sukni. Dodatkowym elementem zwiększającym wrażenie ruchu postaci to włosy Anioła, które rozrzucone są wokół postaci – falują za jej wzniesionymi rękami i ruchem sukni – wszystko w jednym kierunku jakby kobieta miała się obrócić. Dominika namalowała kilkanaście postaci statycznych aniołów w różnych kolorach na kartkach A5. Opisywany Anioł jest jedynym, który ma w sobie kobiecość i taniec. Powstał kiedy artystka kreowała rolę tancerki Isadory Duncan w spektaklu „Isadora. Opowieść o kobiecie”.
Pejzaż jesienny
„Pejzaż jesienny”. obraz malowany suchą pastelą na papierze 40x50 cm w poziomie z 2014 roku. Podzielony perspektywicznie na pół z lekkim wzniesieniem zielonego pola drobnych kwiatów na długich łodygach w prawą stronę. W drugiej połowie: niebo i od horyzontu jasno niebieskie aż do górnej części obrazu brudno czerwone. Niebo uzyskuje efekt wznoszenia się ku górze za pomocą oddolnie symetrycznie rozłożonych białych bazgrot symbolizujących chmury. Mimo wznoszenia niebo leży nisko nad ziemią. Przez środek łanu kwiatów biegnie droga proporcjonalnie ginąca na nieboskłonie. Kwiatki na długich łodyżkach od lewej strony obrazu mają zaznaczone czerwono – białe drobniutkie kwiatki a po prawej stronie drogi już tylko są rysami białych kresek – ten zabieg malarski sprawia wrażenie wiejącego wiatru od lewej do prawej z tendencją do linii horyzontu. Obraz groźny, zimny – daje początek jesieni. Tak odczytujemy intencję artystki .
